Dit drieluik toont een breed, gedragen landschap waarin een duidelijke grens zichtbaar is tussen aarde en hemel, op ongeveer een derde van het beeld. De aarde is opgebouwd uit rode en oranje tinten met een licht welvende vorm – warm en intens, alsof ze nog nagloeit of zich opent. Misschien is het een vloeibare omgeving vol levenskracht.

Boven die aardse laag ontvouwen zich hemelse luchten in blauwen en witten, die samen het grootste deel van het beeld vullen. In dit samenspel ontstaat een zachte maar gerichte beweging, als een liggende lemniscaat – een vloeiende lijn van ontstaan naar verdwijnen en opnieuw ontstaan. Langs deze route zweven bladvormen die geleidelijk van grootte en kleur veranderen.

Het werk verbeeldt een moment van essentie – een punt waarop iets zich vormt en tegelijk weer oplost. In persoonlijke zin raakt het thema’s van oorsprong, bestemming en de cyclische aard van ontwikkeling. In maatschappelijke of organisatorische processen biedt het beeld ruimte voor het besef dat creatie niet lineair verloopt, maar zich in golven en patronen ontvouwt.

Schepping komt tot zijn recht op plekken waar overzicht, bezinning en visie samenkomen – denk aan een ruimte voor overleg, reflectie of stilte, waarin de waarde van 'meebewegen' op z'n plaats is.

Verkrijgbaar als origineel drieluik, canvasprint of art print op papier, in verschillende formaten. In dialoog gaan met de kunstenaar kan verdieping geven aan de betekenis of de juiste plek van het werk.